Interpretacja przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
W związku z pismem z dnia 27 listopada 2015 r. (znak: DSOZ.401.2327.2015) w sprawie wątpliwości interpretacyjnych dotyczących stosowania przepisu § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. poz. 1400 i 1628), zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie OWU” uprzejmie wyjaśniam, że potwierdzam stanowisko przedstawione w piśmie z dnia 27 października 2015 r. (znak: MZ-PP-P.078.2.2015/TB).
Celem regulacji prawnej (ratio legis) przepisu § 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie OWU było objęcie wszystkich świadczeniodawców, bez względu na formę organizacyjno-prawną, posiadających umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, z wyłączeniem umowy w rodzaju podstawowa opieka zdrowotna oraz umowy w rodzaju leczenie szpitalne – świadczenia wysokospecjalistyczne.
Pielęgniarki lub położne, które występując w roli świadczeniodawców spełniają łącznie następujące warunki: wykonują zawód pielęgniarki lub położnej (prowadzą działalność gospodarczą w formie indywidualnej praktyki lub w formie grupowej praktyki np. spółek cywilnych, jawnych), i posiadają zawartą umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego NFZ) oraz udzielają świadczeń opieki zdrowotnej są uprawnione do wzrostu wynagrodzeń, zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie OWU.
Powyższe pielęgniarki i położne były uwzględniane w ogólnej liczbie osób wykonujących te zawody, która brana była pod uwagę przy obliczaniu skutków finansowych rozporządzenia w sprawie OWU. Inna wykładnia ww. przepisu w sposób nieuprawniony różnicowałaby pielęgniarki i położne, które wykonują zawód u świadczeniodawcy albo te, które są świadczeniodawcami i wykonują te same świadczenia w ramach praktyki zawodowej.
Z upoważnienia
Ministra Zdrowia
Podsekretarz Stanu
Piotr Warczyński