• 04 GRU 20

    Informacja W Przedmiocie Procedury Stwierdzania Choroby Zawodowej

     

    I. COVID – 19 JAKO CHOROBA ZAWODOWA
    Zgodnie z treścią art. 235 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 – Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2020 r.
    poz. 1320), za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób
    zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z
    wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników
    szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem
    wykonywania pracy, zwanych „narażeniem zawodowym”.
    W załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 roku w sprawie chorób
    zawodowych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1367) w punkcie 26 wymieniono choroby zakaźne lub
    pasożytnicze albo ich następstwa. Z kolei zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 27
    lutego 2020 roku w sprawie zakażenia koronawirusem SARS – CoV – 2 (Dz. U. z 2020 r. poz.
    325), zakażenie to zostało objęte przepisami o zapobieganiu o zwalczaniu zakażeń i chorób
    zakaźnych u ludzi.
    Na tej podstawie można uznać, że COVID – 19 może stanowić chorobę zawodową , warunkiem
    do tego jest jednak pozytywna ocena, iż doszło do niej w warunkach narażenia zawodowego.
    W przypadku wystąpienia choroby zawodowej w postaci choroby zakaźnej nie można określić
    okresu na jej ustalenie. Oznacza to, że wystąpienie objawów COVID – 19, nawet po ustaniu
    pracy w warunkach narażenia, nie przekreśla możliwości stwierdzenia choroby zawodowej.
    Ministerstwo Zdrowia potwierdziło, że COVID – 19 jest chorobą zakaźną, która może zostać
    uznana za chorobę zawodową.

    II. PROCEDURA STWIERDZENIA CHOROBY ZAWODOWEJ
    Postępowanie o stwierdzenie choroby zawodowej składa się z kilku etapów. Każdy etap jest
    sformalizowany, i opiera się na specjalnych formularzach, które stanowią załączniki do
    rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 sierpnia 2002 roku w sprawie sposobu dokumentowania
    chorób zawodowych i skutków tych chorób (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1379 ze zm.).
    Przebieg postępowania uregulowany został w sposób szczegółowy w rozporządzeniu Rady
    Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 roku w sprawie chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz.
    1367).

    Etapy postępowania:
    – zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej
    Podejrzenie wystąpienia choroby zawodowej należy zgłosić do właściwego państwowego
    powiatowego inspektora sanitarnego i właściwego okręgowego inspektora pracy ustalonych
    według miejsca, w którym praca jest lub była wykonywana przez pracownika lub właściwych
    według siedziby pracodawcy, w przypadku gdy dokumentacja dotycząca narażenia zawodowego
    jest gromadzona w tej siedzibie (§ 3 pkt 1 rozporządzenia ws chorób zawodowych).
    Do kręgu podmiotów, które mogą dokonać zgłoszenia należą: pracodawca, lekarz podmiotu
    właściwego do rozpoznania choroby zawodowej, lekarz i lekarz dentysta, którzy podczas
    wykonywania zawodu powzięli takie podejrzenie u pacjenta, jak również samego pracownika lub
    byłego pracownika, stwierdzenie bowiem choroby zawodowej może nastąpić również po ustaniu
    zatrudnienia.
    – rozpoznanie choroby zawodowej
    Rozpoznanie choroby mogącej stanowić chorobę zawodową przybiera formę orzeczenia,
    wydawanego na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i badań pomocniczych,
    dokumentacji medycznej, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia
    zawodowego.
    W przypadku choroby zakaźnej, jaką jest COVID – 19 kluczowy może być pozytywny wynik
    testu na obecność wirusa SARS – CoV – 2 oraz dokumentacja medyczna z przebiegu leczenia
    choroby.
    – stwierdzenie choroby zawodowej
    Organem uprawnionym do stwierdzenia choroby zawodowej jest właściwy państwowy
    powiatowy inspektor sanitarny, który wydaje w tym celu decyzję administracyjną – o stwierdzeniu
    lub braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.
    Decyzja w sprawie stwierdzenia lub braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej stanowi
    decyzję administracyjną, regulowaną przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego.
    W przypadku wydania decyzji negatywnej, przysługuje prawo do wniesienia odwołania do organu
    wyższego stopnia. Termin na wniesienie odwołania wynosi 14 dni od momentu otrzymania
    decyzji. Organem odwoławczym co do zasady będzie właściwy państwowy wojewódzki inspektor
    sanitarny. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem tego organu, który wydał negatywną decyzję.
    W przypadku otrzymania decyzji negatywnej także od organu drugiej instancji, pracownikowi
    przysługuje skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, która składa się w terminie 30 dni
    od dnia otrzymania decyzji.

    III. ŚWIADCZENIA
    Ubezpieczonemu, który uzyskał prawomocną decyzję stwierdzającą chorobę zawodową oraz
    który na skutek tej choroby stał się niezdolny do pracy lub u którego powstał uszczerbek na
    zdrowi, przysługuje świadczenie pieniężne.
    Katalog świadczeń wskazany został w ustawie z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu
    społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz.
    1205).

    W art. 6 ustawy wskazano, że z tytułu choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:
    1. zasiłek chorobowy,
    2. świadczenie rehabilitacyjne,
    3. zasiłek wyrównawczy,
    4. jednorazowe odszkodowanie,
    5. renta z tytułu niezdolności do pracy,
    6. renta szkoleniowa,
    7. dodatek pielęgnacyjny,
    8. pokrycia kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz
    zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą,
    9. w przypadku śmierci pracownika spowodowanej chorobą zawodową, przysługujące
    członkom rodziny zmarłego – jednorazowe odszkodowanie, renta rodzinna oraz dodatek
    do renty rodzinnej.
    Powyżej wymienione świadczenia wypłacane są przez ZUS ze środków z tytułu ubezpieczenia
    wypadkowego.
    Zgodnie z treścią przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu
    społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz.1205
    ze zm.), zasiłek chorobowy z powodu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą zawodową
    wynosi 100%.
    W sytuacji, w której dojdzie do powikłań, i ubezpieczony stał się niezdolny do pracy wskutek
    choroby zawodowej, chory będzie mógł otrzymać rentę wypadkową.
    Art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków
    przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz.1205 ze zm.) gwarantuje
    ubezpieczonemu, który wskutek choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego
    uszczerbku na zdrowiu, jednorazowe odszkodowanie.
    Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które
    powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Natomiast za długotrwały
    uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje
    upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie.
    Natomiast art. 13 wskazanej powyżej ustawy przewiduje prawo do odszkodowania dla członków
    rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek choroby zawodowej.
    W sytuacji, w której pracownik otrzyma potwierdzenie, że COVID – 19 w jego przypadku jest
    chorobą zawodową, a przyznane świadczenia z ZUS nie pokrywają w pełni szkody doznanej
    wskutek niezapewnienia bezpiecznych warunków pracy, wówczas będzie mógł wystąpić do
    pracodawcy o odszkodowanie na podstawie przepisów kodeksu cywilnego.
    Na pracowniku w tym przypadku spoczywać będzie ciężar dowodu. Istotne jest także, że termin
    przedawnienie roszczeń w tym przypadku wynosi 3 lata licząc od momentu powzięcia wiedzy
    o pozytywnym wyniku testu.
    Należy podkreślić, że w przypadku zakażenia pielęgniarki czy położnej, które swoje obowiązku
    wykonują w ramach umowy cywilnoprawnej podstawą dochodzenia roszczeń
    odszkodowawczych będzie tylko kodeks cywilny.

    Osoby, które nie mają opłacanej składki na ubezpieczenie wypadkowe nie będą mogły liczyć na
    świadczenia z ZUS. W ich przypadku nie ma możliwości orzekania o chorobie zawodowej.